Η Οικογένεια Μπολντ ζει σε μια συνηθισμένη μονοκατοικία, σε έναν συνηθισμένο δρόμο κάποιου προαστίου - αλλά είναι κάθε άλλο παρά μια συνηθισμένη οικογένεια...
Η κυρία Μπολντ φτιάχνει ασυνήθιστα καπέλα, χρησιμοποιώντας αυγοθήκες και κοκαλάκια από κοτόπουλα.
Ο κύριος Μπολντ γράφει αστεία που μπαίνουν στις χριστουγεννιάτικες κροτίδες και του αρέσει πολύ να ψάχνει στους κάδους σκουπιδιών των γειτόνων για λιχουδιές.
Ο Μπόμπυ είναι ένα ζωηρό αγόρι που δεν έχει ησυχία και του αρέσει να μασουλάει τα πόδια των τραπεζιών.
Και στην Μπέττυ αρέσει να κυνηγάει τον αδερφό της και έχει ένα περίεργο κακαριστό γέλιο.
Ναι, η οικογένεια Μπολντ είναι κάθε άλλο παρά μια συνηθισμένη οικογένεια και το βιβλίο είναι μια κάθε άλλο παρά συνηθισμένη ξεκαρδιστική ιστορία, πολύ πρωτότυπη και πολύ αστεία!

Σε μιαν άκρη του σκοινιού ήταν το καραβάκι και στην άλλη καθόταν σταυροπόδι η Νέλλη, με το πηγούνι ανάμεσα στα χέρια της, ενώ το κατοικίδιό της, μια χελώνα που την έλεγαν Κολόμβο, χουζούρευε στον ήλιο. Ο Κολόμβος ήταν πολύ νυσταλέα χελώνα, αλλά όταν ξυπνούσε είχε πάντα ένα βλέμμα λες κι είχε ταξιδέψει σε κάποιο πολύ ενδιαφέρον μέρος, αλλά δεν επρόκειτο να σου το αποκαλύψει ποτέ.
Η Νέλλη, το κορίτσι, είναι η κόρη του Κάπτεν Πίμποντι, της λείπει ο πατέρας της, αν και δεν θυμάται να τον έχει γνωρίσει ποτέ. Το μόνο που ξέρει είναι ότι η αλληλογραφία του μαζεύεται ντάνα σ' ένα ντενεκεδένιο κουτί στον διάδρομο και ότι κάνει συλλογή από εξωτικά σαλιγκάρια...
Η Νέλλη, το κορίτσι μπορεί:
...να κάνει τον ζογκλέρ με πορσελάνινα φλιτζάνια στο σκοτάδι; Γιατί όχι;
...να ζήσει έναν ολόκληρο μήνα τρώγοντας μόνο λεμόνια; Φυσικά!
...να σαλπάρει μ' ένα καράβι με πλεκτά πανιά για να βρει τον χαμένο της πατέρα, με μόνη συντροφιά την χελώνα της, τον Κολόμβο; Εννοείται!
Όταν η Νέλλη λέει ότι θα κάνει κάτι, το κάνει, ό,τι κι αν είναι αυτό!
Και δεν θ' αφήσει τίποτα να μπει στον δρόμο της!

Ποιος είπε ότι τα κορίτσια θέλουν κούκλες και τα αγόρια πειρατικά καράβια; Η Νέλλη, σαν μια σύγχρονη Πίπη Φακιδομύτη, αποδεικνύει το αντίθετο.

Μια γάτα τρυπώνει σ ’ ένα σπίτι Παλαιστινίων στη Δυτική Όχθη στο οποίο έχουν εισβάλει δύο Ισραηλινοί στρατιώτες. Το σπίτι φαίνεται άδειο μέχρι τη στιγμή που η γάτα συνειδητοποιεί ότι εκεί μέσα κρύβεται ένα μικρό αγόρι. Μήπως πρέπει να το βοηθήσει; Τι μπορεί να κάνει όμως; Στο κάτω κάτω, είναι μια απλή γάτα. Ή μήπως δεν είναι; Όταν οι στρατιώτες ανακαλύπτουν το αγόρι και τα πράγματα περιπλέκονται, η γάτα αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα χέρια της. Ή στα πόδια της. Αλλά τι μπορεί να κάνει μια απλή γάτα; Μια συγκινητική ιστορία που προσεγγίζει με τρυφερότητα και ευαισθησία τον πόλεμο και το μίσος που χωρίζει δύο λαούς στη Μέση Ανατολή.

"Μας ξέφευγε συνεχώς. Ήταν το σήµερα. Ήταν το αύριο. Ήταν η ανεπαίσθητη µυρωδιά του κακτολούλουδου, η φευγαλέα σκιά µιας µικρής κουκουβάγιας. Δεν ξέραµε τι συµπέρασµα να βγάλουµε για κείνην. Προσπαθούσαµε να την καρφώσουµε σε κάποιον πίνακα από φελλό σαν πεταλούδα, αλλά πάντα η πινέζα µάς έφευγε, κι εκείνη την έπαιρνε ο αέρας".
Η Στάργκερλ είναι µαγευτική σαν τον ουρανό της ερήµου. Παράξενη σαν τον αρουραίο της. Μυστηριώδης σαν το ίδιο το όνοµά της. Από τη µέρα που εµφανίζεται στο ήσυχο Λύκειο Μάικα µέσα σε µια έκρηξη χρωµάτων και ήχων, σε όλο το σχολείο ακούγεται ένα και µόνο µουρµουρητό: "Στάργκερλ, Στάργκερλ...". Κλέβει την καρδιά του Λίο µε ένα της µόνο χαµόγελο και βάζει φωτιά στο οµαδικό πνεύµα του σχολείου µε µία µόνο ζητωκραυγή. Οι µαθητές του Λυκείου Μάικα τη λατρεύουν. Στην αρχή...

Το Λύκειο Μάικα -ΛΥΜΑ- δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα έλεγε κανείς το λίκνο του αντικοµφορµισµού. Υπήρχαν βέβαια µεµονωµένες εξαιρέσεις εδώ κι εκεί, αλλά σε γενικές γραµµές φορούσαµε όλοι τα ίδια ρούχα, µιλούσαµε µε τον ίδιο τρόπο, τρώγαµε το ίδιο φαγητό και ακούγαµε την ίδια µουσική. Ακόµα και τα φυτά και οι σπασίκλες µας είχαν τη σφραγίδα του ΛΥΜΑ πάνω τους. Κι αν σε κάποια φάση τύχαινε να ξεχωρίσουµε µε κάποιον τρόπο από τους άλλους, βιαζόµασταν να επανέλθουµε το συντοµότερο, σαν λαστιχάκια. [...]

Θέλαµε να της δώσουµε έναν ορισµό, να την εντάξουµε κάπου, όπως κάναµε όλοι µεταξύ µας, αλλά δεν µπορούσαµε να ξεκολλήσουµε από το "ιδιόρρυθµη", "αλλόκοτη" και "άτσαλη". Η συµπεριφορά της µας αιφνιδίαζε συνεχώς. Μία µόνο λέξη φάνταζε πια να δεσπόζει στον ανέφελο ουρανό πάνω από το σχολείο: "Ε;". Ό,τι έκανε το έκανε λες και ήθελε να δικαιώσει τη Χίλλαρι Κιµπλ. Λες και δεν ήταν αληθινή...

Οι γονείς της Βιργινίας και της Καρολίνας πρέπει να απουσιάσουν το ίδιο δεκαήμερο για τις επαγγελματικές υποχρεώσεις τους. Τα κορίτσια πηγαίνουν να μείνουν στα Βίλια, στο αγρόκτημα της Αμερικανίδας γιαγιάς τους, η οποία έχει ταξιδέψει από την Τουλούζη ως τη Σαραγόσα με το μηχανάκι της, έχει ζήσει τα γεγονότα τον Μάη του ’68 στο Παρίσι, έχει φίλες από την Ιαπωνία και τη Σουηδία. Όταν φτάνουν στο αγρόκτημα τα κορίτσια μαθαίνουν ότι η γιαγιά ξεκίνησε μαθήματα αραβικών με δάσκαλο έναν καινούργιο φίλο, τον Λιβανέζο γείτονα ο οποίος εκτρέφει άλογα.
Μέσα στο δεκαήμερο τα κορίτσια θα κάνουν μια ακίνητη βόλτα με το παλιό μηχανάκι, θα χορέψουν χορό της κοιλιάς, θα στήσουν στον κήπο ινδιάνικη σκηνή, θα βρουν φωτογραφίες του παππού από την Αφρική και θα αναρωτηθούν αν εκμεταλλεύτηκε τους ιθαγενείς για να πλουτίσει.

Ένα μυθιστόρημα για την ξενοφοβία και τις διαρκείς μετακινήσεις των ανθρώπων, για τις συνήθειες που αλλάζουν από τόπο σε τόπο κι από εποχή σε εποχή. Ένα μυθιστόρημα για την αρμονική συνύπαρξη.